IN THE PICTURE #65: KHUN JEREMY

Ya Nui Beach, Phuket
Het strand van Ya Nui op het zuidelijkste puntje van Phuket is al lang een favoriet van me en nog meer wanneer er zware stormen worden voorspeld voor de Andamanse kust. Op deze dag slaagde ik er echter nauwelijks in om op het strand te komen, zo hevig was de stromende regen en op een gegeven moment moest ik me zelfs terugtrekken naar mijn auto met mijn kleding tot op de huid doorweekt.

Uiteindelijk loonde mijn geduld en een korte onderbreking in de regen viel samen met een zonnestraal op het strand waardoor ik de turquoise kleur van de zee kon vastleggen samen met de nogal onheilspellende donkere regenwolk aan de andere kant van de baai.

Chiang Rai valleien
Een paar jaar geleden kreeg ik een tip om de kwaliteit van multi-shot pano’s te verbeteren en hoewel de techniek nooit echt werkte, was ik nu helemaal verslaafd aan het maken van zeer brede pano’s speciaal voor drukwerk. Het kostte wat oefening om het mechanisme te begrijpen en hoe ‘boemerang’ beelden te vermijden, maar uiteindelijk werd het een geprefereerde manier om mijn landschappen vast te leggen.

Van alle plaatsen in Thailand waar ik deze panorama’s het liefst maak, is Chiang Rai waarschijnlijk mijn favoriet, met zijn eindeloos uitgestrekte valleien en met mist bedekte bergen in de verte. Als je op een ander moment van de dag langs dit tafereel in de richting van Mae Sui rijdt, zou je er waarschijnlijk geen tweede blik op werpen, maar door mijn vele reizen daarheen ben ik vertrouwd geraakt met hoe het licht in de valleien verandert als de zon het laatste van haar directe licht tussen de bergen perst. Als ik maar plaats had voor één grote pano aan mijn muur zou het waarschijnlijk deze zijn.

Het hangt echt af van de tijd van het jaar, het landschap kan aanzienlijk veranderen door de seizoenswisselingen, vooral in het noorden, maar als je me vastpint op een specifieke locatie, zou ik graag in het Doi Chang gebied van Chiang Rai zijn met zijn wervelende mist en prachtige uitzichten tijdens de koelere maanden december en januari verblijven.

Altijd het onontdekte! Ik kan het niet weerstaan om in mijn oude 4×4 Pajero uit 1989 over onontdekte onverharde paden te rijden, ik ben op een aantal fantastische plekken gestuit en heb op deze manier het uitzicht op het klooster met uitzicht op Khun Pae gevonden. Mijn vrouw heeft altijd een lijstje bestemmingen op haar verlanglijstje staan en ik ga meestal gewoon met de stroom mee.

Tribune
Op een avond zat ik op het dak van mijn truck, met de camera in de aanslag, tegen mezelf te klagen over het gebrek aan wolken, gezien het prachtige avondlicht op dat moment, toen ik deze kleine hut iets verder op een aangrenzende heuvel zag. Het leek verlaten, hoewel het duidelijk ooit een drankhol was geweest met veel ‘lege’ flessen, dus het was alleen in wanhoop voor iets van belang om op te nemen in het frame dat ik uiteindelijk de heuvel op waagde.

Zo’n mooie oude hut met zo’n prachtige omgeving is voor mij als het vinden van ‘goudstof’ en als er iemand in had gezeten, was ik meer dan bereid geweest om een kilometer of twee naar de dichtstbijzijnde 711 te rijden om de bewoner met nog een fles whisky te compenseren voor mijn aanwezigheid. Maar het geluk wilde dat ik de plek voor mij alleen had, met al zijn charme en natuurlijk een prachtig uitzicht op de Chiang Dao berg.

Stenen weg
Toen ik op een avond in Chiang Dao in mijn truck zat en over een van mijn favoriete stenen boerenwegen in de omgeving keek, was ik er vrij zeker van dat er geen reden was om nog langer te blijven, het licht was het grootste deel van de dag vrij oninteressant geweest en de dreigende regen zou me ook niet veel inspiratie geven gezien de grijze atmosfeer.

Maar zoals zo vaak gebeurt, en ik zou nu toch echt beter moeten weten, kan een hele scène binnen een paar minuten veranderen door de geringste beweging van de wolken. Je moet je echt afvragen hoe een schijnbaar onmogelijke verandering niet alleen kan gaan zoals je had gehoopt, maar zelfs beter dan de scène die je je enkele ogenblikken eerder al had voorgesteld! Sindsdien heb ik geleerd om op mijn eigen inschattingsfout te vertrouwen.

Ochtendvuren
Ik ben zonder twijfel een ochtendmens, ik geniet van het feit dat de meesten niet willen opstaan op een tijdstip waarop de natuur op zijn mooist is en ik heb het vaak helemaal voor mezelf. Dus stel je mijn frustratie voor nadat ik meer dan een uur in het donker heb rondgetrokken om tot de ontdekking te komen dat iemand anders mij niet alleen op een gewenste plek was voor geweest, maar ook nog eens zijn tent had neergezet op de enige plek waar het mogelijk was om een ononderbroken uitzicht op de Khun Pae vallei te krijgen!

Op zulke momenten moet ik mezelf eraan herinneren dat er altijd een reden is voor de hindernissen in het leven en nadat ik naar de volgende heuvel was gelopen, ontdekte ik een nog beter uitzicht op dezelfde vallei. De mist was niet helemaal zoals ik had gehoopt, maar ik vond het niet erg om het vreugdevuur van deze heer te lenen om de eerste lichtstralen te verzachten toen ze zachtjes over de bergen in de verte en in de vallei eronder trokken. Bovendien kan rook vaak een roze gloed geven als het van achteren wordt verlicht en ik denk niet dat een tog daarover zou klagen!

Opkomende nevel
Ik heb een passie voor echt goede koffie die alleen wordt geëvenaard door mijn creatieve verlangen om interessant licht vast te leggen en ik maak er een gewoonte van om mijn semi-nachtelijke uitstapjes om het licht op te jagen te laten volgen door een bezoek aan het dichtstbijzijnde koffiehuis direct daarna, al was het maar om mijn gedachten te verzetten en te controleren of ik een lensdop of filter heb laten liggen! Ondanks het feit dat de uitstekende koffie vlakbij was, was het tafereel dat zich uiteindelijk voor mij ontvouwde, als geen ander voor mij een verrassing. Ik denk zelfs niet dat ik ooit eerder in mijn leven getuige ben geweest van zo’n prachtige opkomende mist.

Wat me echter het meest intrigeerde op dat moment, was waar in hemelsnaam al die andere fotografen waren die een uur eerder langs de kant van de weg hadden gestaan tijdens de knalrode zonsopgang! Ik ben er vrij zeker van dat deze gebeurtenis zich van tijd tot tijd herhaalt, maar al mijn terugreizen naar Khao Kho in Phetchabun hebben tot nu toe niet dezelfde omstandigheden opgeleverd, wat deze opname waarschijnlijk nog specialer maakt.

Roeidame
Deze jonge dame, waarschijnlijk in de 70, maakte een van de sterkste indrukken op mij voor iemand van haar leeftijd door niet alleen zichzelf naar het verre eiland te roeien zonder de kleinste pauze in de vaart, maar ze stond ook nog eens over de hele lengte van de reis rechtop! Gezien de schoonheid van het gebied, een klein vissersdorpje genaamd Sam Chong Tai in de baai van Phang Nga, en het feit dat de meeste families in het dorp hier waarschijnlijk hun hele leven doorbrengen, kan ik best geloven dat zij dit al tientallen jaren doet.

Ik heb de plaats echter pas onlangs ontdekt, maar ik twijfel er niet aan dat ik haar zal blijven bezoeken wanneer ik de kans krijg. De plaats beneemt me steeds weer de adem wanneer ik op deze pier zit en me verwonder over de prachtige zonsopgang aan de overkant van de baai.

De pauze
Ik voel me op onverklaarbare wijze aangetrokken tot eenvoudige houten boten, ondanks het feit dat ik er zelf geen bezit. Ze vertegenwoordigen een gevoel van vrijheid, weg van drukke omgevingen met nauwelijks enige gedragsregels, behalve misschien dat je jezelf niet mag verdrinken.

Voor velen is het ook een manier van leven en deze jongedame illustreerde dit door in het restaurant waar ik op dat moment zat haar schort af te gooien en binnen enkele minuten langs me heen te varen en de zee op te gaan. Ik kan alleen maar aannemen dat ze me zag zitten in afwachting van een passerende boot of dat ze zich plotseling herinnerde dat ze geen garnalen meer hadden!

Het klooster
Foto nr. 5, Ochtendvuren, was eigenlijk niet gepland, maar het klooster hoog op de heuvel rechts van mij was de foto die ik wilde maken. Ik ontdekte het bij toeval de dag ervoor nadat ik een behoorlijk eind over een smal modderig pad had gereden en geen plek kon vinden om weer om te keren. Terwijl ik nadacht over mijn onbekwaamheid om überhaupt zo’n belachelijke route te hebben genomen, stuitte ik uiteindelijk op een hek waarachter genoeg ruimte was om achteruit te rijden en op dat moment zag ik het klooster in de verte. Een snelle controle op mijn kompas gaf aan dat het iets rechts van de zonsopgang lag en dat ik misschien het licht aan de linkerkant zou kunnen opvangen als ik het goed zou timen. Een plan was dus gemaakt.

Maar pas de volgende ochtend, toen ik er met mijn lange lens naar keek, zag ik dat het omgeven was door bamboe steigers…*Zucht!*. Gelukkig was het licht dat de binnenkant van de achterliggende bergen raakte glorieus genoeg, hoewel ik sindsdien eigenlijk van de steigers ben gaan houden, omdat ze een beetje intrige aan de scène toevoegen.

De kleinste en goedkoopste die ik kon vinden toen ik voor het eerst begon was de Sony A6000 en ik ben sindsdien niet echt veel opgeschoven, hoewel ik nu twee full frame versies gebruik, de A7rii en de A7iii. Ik verander zelden de instellingen, bij beide is de scherpstelling op de sluiter gedeactiveerd en ik gebruik altijd handmatige scherpstelling. Mijn lenzen in zakformaat zijn de 24-70 f2.8, 16-35 f4 en 70-200 f4. Mijn allerfavorietste lens is echter de 35 mm F1.4, maar die haal ik er alleen voor speciale gelegenheden uit.

Een paar jaar geleden kreeg ik ook de tip van Charlie Waite, een fenomenale fotograaf, om altijd een trapladder bij de hand te hebben en tot op de dag van vandaag vertrouw ik op deze eenvoudige gewoonte om hoogte te winnen, hoewel op het dak van mijn Pajero staan vaak ook goed genoeg is!

Ik ben een treurig geval als het gaat om sociale media ben ik bang, ik ben opgegroeid met de geluiden van gesprekken en gelach in theewinkels, maar ik erken Flickr als een geweldige manier om een creatieve passie te delen met gelijkgestemden – Zie hier mijn Flickr pagina.

Mae Pam boerderij
Er zijn niet veel gelegenheden geweest waar ik een onderbuikgevoel had over een bepaalde locatie en beloond werd voor mijn inspanningen, en het piepkleine dorpje Mae Pam in Chiang Mai is een van die plaatsen. Wat deze plek zo bijzonder maakt, is dat de plaatselijke landbouwvelden zeer dicht bij de omringende bergtoppen liggen en dat de zon pas een uur na zonsopgang de bodem van de vallei bereikt.

Ik kwam de velden voor het eerst tegen toen ik kampeerde op een van de toppen aan de westkant van de vallei en het was tijdens het avondeten de avond ervoor, toen de temperatuur flink was gedaald, dat het tot me doordrong dat er de volgende ochtend mist in de vallei zou kunnen zijn. Ik was niet bekend met de indeling van het gebied omdat ik vrij laat was aangekomen, maar ik vermoedde dat ik genoeg tijd zou hebben om bij zonsopgang het dorp in te trekken en over de randen van de rijstvelden naar de andere kant van de vallei te lopen voordat de zon op zou komen boven de pieken aan de oostkant.

Het is natuurlijk geen plaats waar je zomaar op elk moment kan opduiken, de velden zijn over het algemeen vrij actief en de fotografische mogelijkheden zijn ook afhankelijk van de huidige oogsten en de koelere nachten die meestal voorkomen tussen november en januari.